Historischer Verein Wegberg e.V.

> Arbeitsgebiete > Mundart > MundART-online > Op Platt jekallt > Akteure & Gäste: Heinz Eßer

Kreesboom - on angere Kuuerele

Doch kott dono’e (hä kie‘ek noch too),
ech hott paar Knekker jraad jevonge,
met dänne hä vör voffteen Jo’er,
jeschpellt hott - wie so Jonge.

Ech sait, dat wüer doch alde Kro’em,
met Katsche draan on affjeschlisse.
Hä mennt, dat wüer öm janz ejal,
hä meut di nömmer messe.

On schwärmt, et wo’er en schönne Tiet,
wo hä jeknekkert met de Kenger.
Dat wüer en jo‘ Erinnerung,
do wüer jekomme hä jezz henger.

Dann wu‘ed et schtell. Hä no’em dä Büll
on lait di Knekker wi’er errenn.
Jet von die Saakes vott-dewärpe,
Dat ko’em os net mih en dr Senn.

Em Loop dr Tiet, do süemert sech,
om Söller mänch Deel aan.
On laater, so ne mänije Jo’er,
dann moss de do enns draan.

Ech moss do draan, om opterüüme,
dat met jo emo’el senn,
domet do o’eve passe dann
och anger Saakes hen.

On männisch Deel, dat doocht do op,
wat längs ech hott verjesse.
Dat weck be‘i mech Erinnerung
on och wi‘er nö Intresse.

Teläzz ech fong dree Kressboomkuurel‘.
Di send noch von teheem,
on komme uut en Tiit,
do wo’er ech noch janz kleen.

„Fröhliche Weihnacht“, en alder Schriff
op een son Kuurel noch schteet.
Et es de schönnste waal do’evon,
di met dem silverne, jlitzernde Kleed.   

Ech senn se noch, de Kuurel’ on Jlökkskes:
Am Kressboom hant se jehange.
On dä Bo’em met di Vääm uut Lametta,
wi’e en de Schtu‘ev hat jestange.

On wenn Vadder dr Boom meek jreet,
wi jäer hann drbe‘i ech jeschtange.
On laater, als jru‘et ech jenoch,
selvs de Kuurele draanjehange.

Nu hann ech se he‘i en de Hangk,
on soll mech do’evon trenne.
Mech es so komisch öm et Häzz,
och err wet dat waal kenne.

Op eemoal kütt do osser Jru‘ete,
on mennt, dat wüer doch alde Pröll.
Ech soll de Söller klo’er mar make,
so Zeuch jehüerde op de Möll.

De Kressfääsjeschenke
von Heinz Eßer

Wä‘en e Dreerad vör dä Kleen,
se jonnt van hott no‘e ho‘e.
Äver ru‘et met wette Reepe,
dat wo‘er be‘i kennem do‘e.

E Ärmband hött jäär Annsche,
(be‘im Joldschmedd et jesenn).
Doch Tring on Jupp ke‘i Jlökk hant.
(Hä krett et waal wi‘er renn).

So jeet dat Daach on Wä‘eke,
völl Sorje sent do‘ebe‘i.
Di twei sent bloos am renne,
on hant kenn Schtond mi‘ vre‘i.

So jüss vörm Hellije O‘evend,
se hant et jraat jeschaff,
vörr malke jet te kri‘eje,
sent selvs janz rongk-öm aff.

On wi se ongerm Kressboom
de Jeschenke hant paraat,
do sent se enjeschlo‘epe,
se wo‘ere so malaat.

Et wo’ern di Daach, et wo‘er di Tiit,
net lang no‘e Allerhellije:
Do‘ sääd datt Tring vörr sinne Mann:
“Ech kresch de Pitterzellije.“

“Watt es dann loss“, vro‘ech d dä Jupp,
wat plo‘ere dech vörr Sorje?
Nu se‘i ens schtell, minn leeve Vrau
on denk ens net an morje.“

“Dat es et jo‘e“, röpp do dat Tring,
“Ben Daach on Nait am denke.
Dat Kressfääs schteet doch vörr de Dü’er.
Wat solle mr bloos schenke?“

“Wat schenke mr mar oss‘re Äu?
Qn wat kann Tünn jebruuke?
Wat koope mr däm Annsche dann?
Däm Schäng jet vörr de ruuke?“

“On denk jo draan, ech saach et dech,
Däm Pattü‘em jet te koope;
Domet dä vör däm Kleen jet hat,
Hä kann jo‘e selvs net loope.“

So hant di twei, mar onger sech,
noch Daach lang överlait.
Dat Tring vro‘ech Jupp, dä Jupp däm Tring:
“Wi maake mr et rait?“

“Nu lott mar jonn“, sääd do‘e dä Jupp,
mr wä‘ede schon jet venge.
Mar Moot on halt de Oore op.
Dat wet os waal jelenge.“

Se maake sech nu op d‘r Wä‘esch,
vörr malke jet de koope.
Et i‘esch se kikke he‘i on do,
se modde düschtisch loope.

Wengkterdaach
von Heinz Eßer

Et es ne Schnee jevalle
so hö’esch on fiin dis Neit
on hat sech wi e Liinedook
op Huus on Väld jeleit.

Dat jöv ne Wengktermorje
so wie em Belderbook.
Läät enn dech tem schpazeere
du’er Wald on Bö’esch on Brook.

Se es nu meerklech schteller
so rengserömm de Wält.
Dä Schnee deet schluuke hatte Tüü’en
En Schtatt on Langk on Väld.

Dat es nu wi e Wonger,
et jlitzert ü’everall.
Di Sonn, di let em blenke
dä kleene Schneekristall.

Dä Vrüüs mäkk schönne Belder
uut Bloom on Schtru’ek on Boom.
Dä Schnee’i let männech Denge
so uutsenn wie em Droom.

Dä Wengkter es ne Möö’eler,
hä mo’elt met Schnee on Iis.
Schött wette Färv do’edrü’ever
wo vüürher alles jriis.

Dä Wengkter hat mänch‘ schönne Daach,
wenn du ne Blekk do’evüür.
Dann jonn mar ä‘eves dökkes
en Tiit lang vör de Düür.

Di Kleene on di Jru’ete
hant Schpass be’i so e Wä’er
met Schneemann odder Schlitte,
op Schi’er, do‘e schtonnt se jä’er.

Dänn Deeres all do’e buute,
di Kält, di mäkk niks uut.
Of Pääd, of Jaas, off Änte,
se träkke jar kenn Schnuut.

On kütt am Wengktero’evend
Dr Nää’evel dann eraff,
dann dank ech däm do’e o’eve
dä all dat he’i jeschaff.

Historischer Verein Wegberg e.V. - 23.04.2020 - Letzte Änderung: 12.04.2021

> nach oben